Voorouderheling Belicht

Wie beter dan een cliënt kan verwoorden wat lichaamswerk & voorouderheling-regressie voor een verschuiving teweeg kan brengen in je-zelf zijn? Hieronder verteld Margot over haar ervaring van lichaamswerk & voorouderheling-regressie bij mij in de praktijk… Lees hieronder haar ervaringsverslag:

Ervaringsverslag Regressie & Lichaamswerk Margo van ’t Hoogt:

Het was er opeens, zonder aankondiging en het leek ook volledig irreëel, want ik zat gewoon achter de pc. Ik kende het gevoel, het was er al zo vaak geweest. Niet echt een fijn gevoel, ik kon het nog steeds niet echt welkom heten, ook omdat het zo niet bij mij leek te passen. Alsof het niet van mij was. En dat gevoel werd op die dag zo sterk. Op die ene dag besluit ik het te gaan doen: regressietherapie.

Ik wil weg!
Wat het voor gevoel is? Het begint met tintelingen in mijn voeten, dan kuiten en kruipt zo omhoog, in fracties van seconden. Als het mijn navelgebied raakt, die tintelingen, dan volgt een golf van misselijkheid, voel ik me heel warm worden en als de tintelingen mijn keel naderen, dan vliegt mijn ademhaling omhoog en voel ik mijn wangen rood worden. Ik heb deze situaties al wel honderd keer ervaren. Dat gevoel leidt dan tot emoties als eenzaamheid, onmacht, er niet toe doen, schuld en schaamte, alsof ik iets deed wat echt ongehoord is. Ik voel me dan erg ongemakkelijk, wil weg, in beweging komen om aan iets te ontsnappen, maar dat ‘iets’? Dat is niet duidelijk.

Het veld
Latent sluimerde de gedachte al over regressietherapie. Ik had een podcast met Maarten Oversier (Regressie & Reïncarnatie therapeut) geluisterd, en zijn boek gelezen. Ook wist ik dat Myrna via zijn methode deze therapie aanbiedt, maar ik voelde steeds nog geen go. Tot die dag. Ik stuurde haar een mail of app, ik weet het niet meer. Daarna ging het snel. Ik ging op intake. Tijdens de intake vertelde Myrna in haar fijne praktijkruimte de processtappen, wat ik in grote lijnen kan verwachten en over haar aanpak. Over het hoe het precies zal uitpakken is onbekend, dat is aan het Veld, want we stappen in het Veld, legde ze uit.

Overvallen
Het intakeformulier spreken we door. Een eerste opdracht is om mijn voorouders in beeld te brengen, in een stamboom. Een leuke klus, ik ben er benieuwd naar en weet dat ik informatie zal ontdekken over gebeurtenissen die ik nu nog niet weet. Ook vertelde Myrna dat het goed is om op te letten op ongewone situaties, en mezelf te observeren. Dan brengen we samen in kaart wat mijn ‘hulpvraag’ is. Ik vertel over het schaamte- en schuldgevoel wat mij zomaar kan overvallen. En het lijkt alsof ik daardoor mijn potentieel niet helemaal kan gebruiken, omdat ik dat overvallen gevoel als ongewenst beschouw en ik er soms bang voor ben dat het me overvalt tijdens situaties die ik dan als naar ervaar.

Ontluisterend
Ik ga aan de slag met de stamboom. Online is er veel bekend, aan mijn moeders en vaders zijde is al iemand bezig geweest om voorouders in beeld te brengen. Wel confronterend ook, ik zie ook mijn ouders met foto geplaatst en daarbij de overlijdensdata. Aan mijn moederszijde kan ik vier á vijf generaties terug en aan mijn vaders kant vijf. Ik vind het ontluisterend dat ik zo weinig weet van mijn voorouders. Van mijn oma’s en opa’s weet ik nog best veel, maar over hun ouders weet ik misschien vijf zinnen te vertellen. En als ik de datums goed bekijk, zie ik dat veel personen op jonge leeftijd zijn overleden. En dat partners wegvielen, overlijden. De Spaanse Griep periode, die pandemie, heeft levens weggenomen aan beide kanten van mijn voorouders. Ik heb vooral interesse in mijn moeders voorouders. Ervaringen in die tijd hebben impact gehad. 

Verdrietig
Ik voel me verdrietig bij wat ik zie aan de jonge levens, zoveel dood. Het is invoelbaar hoe mijn oma, de moeder van mijn moeder, zich moet hebben gevoeld toen zij op haar zevende jaar haar moeder verloor. En idem ook dat haar moeder-kinderen had verloren, haar man op jong leeftijd stierf en zelf stierf ze ook op jonge leeftijd (46jr). Ik voel de energetische lading op verdriet. 

De vuile was en de kerk
Tijdens de intake voel ik ook dat mijn oma misbruikt is en dat daar nooit over gesproken is, dat zij haar moeder enorm mistte en zich veel eenzaam heeft gevoeld. Ook voel ik dat de kerk en het boerenleven met als onuitgesproken culturele boodschap van ‘geen vuile was’ buiten hangen, haar geen goed heeft gedaan. Bepaalde onderwerpen kon zij niet naar het licht brengen. Misschien mag ik dat nu doen. Dat voel ik ergens wel: ik mag opstaan voor gebeurtenissen die bij mijn moeder en oma’s in die lijn plaatsvonden. En met opstaan bedoel ik dan ook situaties aan het licht brengen zodat ze geheeld kunnen worden.

Tweede wereldoorlog
In die setting van geheimen en het ongeuite werd mijn moeder geboren. Vlak voor de Tweede Wereldoorlog. Tussen de sessie door maak ik afspraken met enkele familieleden. Ik kom veel te weten over de setting waarin mijn oma leefde en mijn moeder. Mijn moeder maakte op haar zevende jaar mee dat er een Amerikaanse bommenwerper crashte, vlak bij de boerderij waar zij opgroeide. Daarover heeft ze me verteld. Ze was haar hele leven angstig voor laag overvliegende helikopters en vliegtuigen.

Onderduikers in huis
Omdat er ook joodse onderduikers in huis waren ondergebracht en het gebied waar zij woonden, ook in beeld was bij de Duitsers, kan het niet een ontspannen omgeving zijn geweest voor een kind om op te groeien. Wat mocht je wel of niet zeggen? Wie was er te vertrouwen? En haar moeder, mijn oma, die vond het moeilijk om over haar gevoelens te praten, daar kon mijn moeder haar verhaal niet kwijt en ik denk ook dat zij nauwelijks affectie kreeg. Mijn opa zat een tijd ondergedoken in het bos en verbleef ook een tijd in kamp Zeist. Mijn moeder kon ook niet terecht bij haar vader en mijn oma had toen geen steun van haar man.

Seksueel Misbruik
Ik vertel Myrna over het seksueel misbruik van mijn moeder, dat rond haar negentiende jaar plaatsvond, door haar toenmalige werkgever. Mijn moeder heeft er zelf nooit over gesproken naar haar kinderen toe, wel heeft ze het mijn vader verteld toen zij al 20 jaar getrouwd waren. Dit weten we n.a.v. een brief die we vorige jaar vonden, een brief die mijn vader schreef naar de dader, de oud werkgever. Rond zeven jaar zijn er heel impactvolle gebeurtenissen bij mijn oma, mijn moeder en bij mij. En overlijden aan een pandemie komt in de voorouderlijk lijn voor: ook mijn eigen ouders.

Mijn Levenslijn
We bespreken in hoofdlijnen de stamboom, mijn bevindingen en dan beleef ik mijn levenslijn. Maar eerst nog wat ademhalingswerk. Ik ga vanuit het nu naar mijn conceptie. Myrna begeleidt me met haar wijsheid: vanuit het hart en als mijn hart een signaal geeft van een situatie die verteld wil worden, die relevant is geweest in mijn leven, dan stop ik en vertel ik. Er zijn veel situaties die verteld willen worden. Ik hoor dat Myrna van alles op schrijft. Ze stelt ook vragen als mijn verhaal te vaag blijft, dan een laag dieper het gevoel, het hart in. Of juist een perspectiefwisseling: ik keek op manier x naar een situatie, door haar vraag kijk ik op manier y. Ik kan goed zakken in haar vragen en ondersteuning.

Paniek!
Bij mijn zevende jaar voelt het anders, zwaarder en emotioneler. Ik zie mezelf van toen staan en voel me ongemakkelijk. Ik wil daar weg, maar dat kan niet. Ik snap niet wat er gebeurt, waar de kinderen het over hebben (ik sta op het schoolplein). Ik voel paniek in mijn lijf, ik kende dat woord op die leeftijd nog niet, maar met terugwerkende kracht was het dat. Ik deed niets, wist niet wat te doen, wilde naar mijn moeder, maar dat kon niet. 

Heel welkom
Als dit gevoel gevoeld is, kan ik weer door, tot aan mijn conceptie waarbij ik voel dat ik heel, heel welkom ben, maar dat mijn moeder ook gespannen is, de ruimte waar ik ben lijkt rauw en ik ben afgesloten van het gevoel van mijn moeder, alsof het buiten mijn moeder is, alsof de baarmoeder niet in haar is of van haar is. Maar toch voel ik me heel welkom. Ook voelde ik sterk dat de komst van mijn zusje toen ik twee jaar was impact maakte, want vanaf die tijd was er voor mij niet meer echt ruimte op mijn moeders schoot. Mijn zusje zat daar vooral, of anders met mijn broertje.

Schootjestijd
Ik was al de oudste en leek klaar te zijn met schootjestijd, maar zo voelde het voor mij niet als twee jarige. Als mijn leven doorgenomen is praten we na over wat opvallend was. De gebeurtenis op mijn zevende is impactvol geweest, traumatisch. Een bevriezingsmoment, misschien dat mijn onrustige benen daar iets mee te maken hebben?  En ook dat er in een lijn van in ieder geval drie vrouwen rond het zevende jaar een ingrijpende gebeurtenis plaatsvond. En ook het seksueel misbruik waarbij schuld en schaamte een grote rol speelt.

Vooroudergeschiedenis  
In een volgend gesprek gaan we dieper in op wat tot nu toe boven is gekomen. Myrna gebruikt hierbij een vragenlijst. Het voelt niet als een strak afgenomen interview of een ‘verhoor’ maar als verrijkend naar mijn vooroudergeschiedenis. Het brengt nog meer details in beeld en ik krijg nog meer gevoel bij vooral mijn voormoeders, de last die zij droegen van schuld en schaamte. De ‘ogen’ die zij voelden vanuit de boerengemeenschap en de kerk. Ik merk dat ik ook steeds beter bij mijn gevoel kan komen. Niet een denkend gevoel vanuit het hoofd, maar voelend vanuit mijn buik en hart. 

Call for urgency via mijn zoon
Het is alsof mijn moeder zo blij is dat ik met de regressie gestart ben, maar dat zij een soort van ongeduld heeft en het tempo te traag vindt. Of dat ze een call for urgency wil geven, dat ik mag voelen dat het heel serieus is en dat ik er mee door moet gaan. En ook voelt het dat ze die call for urgency ook via mijn zoon aan mij deelt. En ik vertelde mijn moeder dan energetisch dat het goed komt, ik kalmeerde haar, dat het juist niet overhaast hoeft te verlopen, dat het belangrijk is dat die situaties, die ik dan nog niet echt weet, aan het licht mogen komen.

Longontsteking en koorden
Myrna en ik hebben het over de longontsteking die mijn zoon ontwikkeld heeft en zijn verdriet wat hij voelde van het missen van zijn oma en opa. En ook de opmerking van hem dat hij oma voelt in de slaapkamer. Het lijkt dat er koorden zijn tussen mijn moeder, mij en mijn zoon. Zelf voelde ik dat ook. En heel blij ben ik met de betrokkenheid van Myrna, want zomaar op die ene zondagochtend stond ze mij ongevraagd bij. Ze stelde voor om in stilte contact te maken met mijn moeder, mijn zoon en ik en de Begeleiders van ons 3-en. Dat ze gezien wordt, haar leed aan het licht gaat komen, maar nu eerst mijn zoon mag herstellen van zijn longontsteking. Wonderbaarlijk genoeg verdwijnt die dag de koorts en knapt hij op.

De magie van de ongeziene wereld
Ik voel me heel dankbaar om dit te ervaren, ik voelde nu heel duidelijk de magie van de ongeziene wereld en de kracht van de inzet van onze Begeleiders. Ik voel me door deze ervaringen gedragen door het Universum. 

En dan na een contemplatietijd van een paar weken, stap ik weer in de auto naar Amersfoort, naar Myrna voor de regressiesessie. Ik voel me opgetogen, want ik weet dat het zowel pijnlijk als magisch mooi gaat worden. En ook voelt het als een heel belangrijke dag: ik mag iets voor mezelf oplossen, voor mijn zoon, voor mijn moeder, mijn oma en misschien ook wel mijn zussen en broers en nog meer voorouders. Ik voel me ook nederig voor zoveel moois wat deze dag gaat komen.

Medium
We starten met thee en Myrna vertelt nog een keertje haar aanpak. Ik mag gaan liggen op een heel comfortabel bedje van een stapel yogamatjes. Mijn lijf gaat het voertuig zijn, energetisch. Ik ben als het ware tijdelijk hun medium. Mijn eigen ik, mijn hoofd, wordt ‘geplaatst’ op een mooie plek, wat ik een pronkstuk van Myrna haar praktijkruimte vindt, bij het medicijnwiel. Via een opening van het veld maak ik contact met mijn moeder en mijn oma. Dit alles op een heel fijne comfortabele manier.

Niet veilig
Myrna spreekt tegen mij. Ze vraagt hoe het met de jonge J (mijn oma) gaat. Ik ben nu J. J voelt zich verdrietig, ze mist haar moeder enorm. Ze is jong, rond de tien jaar. Ze is niet gelukkig. Ze voelt zich ook niet veilig. Haar oudere halfbroer komt steeds vaker ’s avonds haar slaapkamer binnen. Hij verkracht haar, ze verzet zich, maar hij gaat gewoon door en zegt dat ze geen geluid mag maken. Ze dissocieert* en ziet zichzelf liggen vanuit een hoek bij het plafond. Ze hoort haar vader over de gang lopen, maar ze durft niet te roepen. Ergens voelt haar vader ook niet veilig. Alsof hij haar de schuld zou geven als hij zou zien wat er gebeurde. En ook ergens heeft ze het gevoel dat haar vader iets dergelijks zelf ooit ook deed. Ze zegt niets, ze ondergaat en piept uit haar lijf als het gebeurt. Als de halfbroer zeventien wordt is het opeens over. Hij gaat elders wonen.

Eenzaamheid
Myrna vraagt door. Over latere levensfases. Toen ze haar man W. ontmoette en hoe het seksuele toen was. Dat was pijnlijk en niet fijn, zeker bij het eerste kind niet. Bij het tweede kind werd het makkelijker, dat was bij dochter R. (mijn moeder). Maar echt ontspannen is ze nooit geweest in bed met haar man. De eenzaamheid van haar jeugd, het missen van haar moeder, bleef een rode draad. Ook toen haar man veel voor de kerk ging werken, vier avonden per week weg was van huis en zij het gezin met zes kinderen runde.

Weggedrukt
Myrna maakt weer een stap, naar de omstandigheden rondom de dood van J. Ze is 96 jaar geworden. Hoe de laatste adem van J was, vraagt ze op enig moment. J vertelt dat ze rustig is heengegaan. Myrna vraagt door, J heeft heel veel weggedrukt op haar oude dag. Myrna vraagt ook naar het misbruik, de eenzaamheid, het niet gezien zijn van haar dochter R. Ze zegt dat ze dat wel geweten heeft, maar het nooit met haar dochter R overgesproken heeft. Schaamte en schuld wogen zo zwaar, vermijden leek gemakkelijker en beter. Er is een uitwisseling tussen J en R.

Eindelijk bevrijding voor J
Na deze uitwisseling komt J in stilte en dan komt ervan heel ver een snik, heel oude tranen, die met een golfbeweging, niet vloeiend maar schoksgewijs, uit het lijf omhoog ontsnappen. Eindelijk bevrijding, zoiets voelt het. De tranen en de snikken houden aan totdat de stilte terugkomt en er een diepte zucht volgt. Dat was de laatste adem van J maar dan waarbij het ongeziene gezien is geworden.

Beter niets zeggen
Daarna spreekt Myrna tegen R. Ze vraagt op enig moment over de periode toen ze zeven jaar was, in de tijd van de oorlog. R vertelt over het vliegtuig dat crashte, dat ze zo bang was. Sowieso vaak bang is en zich eenzaam voelt. Haar moeder lijkt niet zo benaderbaar voor een knuffel en is vaak druk. Er zijn ook onderduikers in huis, vader is er vaak niet en ze weet dat ze niet mag vertellen over de onderduikers. Het is haar niet zo duidelijk wat wel of niet verteld mag worden. Beter is het om dan niets te zeggen, denkt ze. Of om over koetjes en kalfjes te praten. 

Beetje dollen
Myrna vraagt dan naar R’s belevingen rondom het misbruik in de periode dat zij inwonende au paire was bij haar werkgever. R vertelt dat het begon met een beetje dollen en opeens kwam hij, haar werkgever, ’s avonds in haar slaapkamer en dwong hij haar tot seks. Ze vond het vreselijk en voelde zich naar, heel schuldig en vol schaamte. Had zij hem uitgedaagd, dit alles uitgelokt? De werkgever was actief in de kerk van haar vader, ze waren ook buren. Dit mocht niet aan het licht komen: wat zouden haar ouders zeggen, de kerk, de boerengemeenschap en de vrouw van de werkgever? Het misbruik stopte niet, ging lange tijd door. Uiteindelijk stopte R met de baan.

Van heel diep en ver
En dan de laatste levensfase van R. Myrna vraagt of R of zij weet dat ze heengegaan is? R vindt het een gekke vraag. Ze weet dat ze niet meer onder de levenden is, maar ze weet ook dat ze nog dichtbij is, dichtbij haar dochter en kleinzoon en ook andere kinderen en kleinkinderen van haar. Myrna vraagt door, over haar laatste adem hier op aarde en of zij vredig kon heengaan? R geeft aan dat het zo plots was en dat het heengaan moeilijk was, het loslaten vooral. Myrna snapt dat omdat niet alles was verteld en de omstandigheden van de coronapandemie. Na een verkenning daarvan, ook in contact met haar dochter (ik), vraagt Myrna of R haar laatste adem opnieuw zou kunnen uitblazen? R stemt in. R luistert en lijkt het uit te voeren, op een rationele manier. Na een moment vraagt Myrna of dit echt de laatste adem was en maakt een dieper verbinding. R knikt en lijkt wat apathisch te worden wat even aanhoudt. Totdat ook bij haar een golfbeweging van heel ver en diep lijkt te komen, en ook oude tranen brengt. Tranen die rollen, rollen en rollen en uiteindelijk opdrogen, een diepe zucht volgt. De laatste levensadem is uitgeblazen.

Ik voel dat er heel veel van mij weg is
Nadat ik de beweging van J en R in het Veld heb ervaren en gevolgd, ‘haalt’ Myrna mij terug naar de praktijkruimte. Ik ben weer mezelf en voel me vreemd, mijn lichaam lijkt zich te mogen heroriënteren. Dit is wat nu is, dat is van mij. Ik voel me licht in mijn hoofd. Als ik ga zitten, voel ik me draaierig. Ik vraag me af of ik op mijn benen kan staan en zeg dat tegen Myrna. ‘Probeer het maar’, zegt ze. Het gaat, maar ik sta niet stevig. Ze legt uit dat er energetisch veel is gebeurd, dat ervaar ik zelf ook. Ik voel dat er heel veel van mij weg is, ik droeg blijkbaar veel van mijn moeder en oma. Ik wist niet dat het zoveel zou zijn. Mijn lichaam lijkt nu lege plekken te hebben, lege ruimten. Die kunnen nu helemaal gevuld worden met porties van mij, wat van mij is en nieuwe kosmische energie. Ik mag mij opnieuw gaan voeden en wortelen. Met het verleden en met het nu.

Mijn ego
Ook dringt het door wat er gebeurde tijdens de regressie. Mijn hoofd gaat aan, mijn ego vindt het mega intens. Je bent verkracht en je bent twee keer doodgegaan, hoor ik ergens echoën, ja dat is typisch mijn ego, denk ik. 

Myrna laat me landen in mijzelf en we praten na met thee. 

Vol dankbaar hart
Met een vol dankbaar hart dat dit mocht gebeuren, rij ik naar huis. De rest van de dag hang ik met thee op de bank en herbeleef ik in flarden de regressie. Het gevoel van dankbaarheid groeit. Het voelt als een heel belangrijke stap die gemaakt is. Voor mijzelf, mijn zoon, mijn moeder, mijn oma.

Verantwoordelijkheid voor lessen van de ziel
Wow. En ik voel respect voor Myrna, wat kan zij dit goed! Met rust, betrokkenheid, de juiste vragen, de juiste toon, de juiste setting. Wat een mooi werk doet zij! En wat is er veel te verwerken voor voorouders en jezelf! Ik zou wensen dat iedereen regressiesessies doet. Nog mooier is het natuurlijk als het niet nodig zou zijn, dat we al het ongeziene zelf aan het licht kunnen brengen en elke ziel die hier op aarde is zelf verantwoordelijkheid neemt voor lessen en inzichten die ingewikkeld zijn, maar ik geloof ook dat dit is wat het is. Nu, die dag, deze periode, mocht ik dit doen. 

Ik voel mij zo vrij!
Ik praat over de bijzondere gebeurtenis met mijn partner, mijn broer en vriendinnen. Iedereen lijkt onder de indruk en is benieuwd wat ik na een tijdje ervaar, of er iets is veranderd, of ik schuld en schaamte nog zo sterk voel. Nu ik dit schrijf, enkele weken later, ervaar ik dat ik geen schuld en schaamte situaties meer heb gehad. Ik heb een paar keer groepen begeleid, workshops gegeven, en ik voelde me zo vrij, ik zat heel fijn in mijn energie en met die van mijn Begeleiders. Ik kreeg heel goede reviews!

De sessies waren voor mij een succes maar ook voor de anderen. Ook mijn zoon zei dat hij bij ongemakkelijke situaties in de klas niet meer rode wangen krijgt. Dit alles vind ik geweldig en denk echt dat het één op één komt door wat aan schuld en schaamte bij mijn moeder en oma zat nu geheeld is.

April 2024, Margo van ’t Hoogt (Pseudoniem)

*Dissociatie functioneert als een coping-mechanisme dat door het lichaam is ontwikkeld om overweldigende emoties en angst te beheersen en te beschermen. Dissociatie is een proces waarbij een persoon zich losmaakt van zijn gedachten, gevoelens, herinneringen of identiteitsgevoel en belevingen van het ( fysieke) lichaam.

Welkom
Wil jij ook meer weten over oorsprong? Diep de wortels van jouw stamboom onderzoeken op waar die sapstromen niet vrijuit kunnen stomen, of beschadigd zijn? Ben jij er aan toe om je eigen voorouderlijke lijnen te gaan onderzoeken? Als je bij de wortels van je geschiedenis kunt komen dan kan dat van grote invloed zijn op je verder levensloop en geluk. Dat is soms echt een lastige opgave om alleen te doen. Dus voel je welkom, ik loop graag een tijdje met je mee.

Je gaat een proces aan met jezelf, dat vraagt tijd en ruimte. Ik geef aan de hand van onze eerste afspraak een vragenlijst mee en een advies over hoeveel tijd er tussen de sessies nodig is (enkele weken, tot maanden). Het invullen van deze vragenlijst neemt wat tijd in beslag, maar zal je proces in werking stellen. Hoeveel sessies er in totaal nodig zijn kan ik niet van tevoren aangeven, omdat dit geheel afhankelijk is van jouw proces. Wel kan ik vertellen dat mensen gemiddeld 3 tot 6 keer komen voor een sessie met een tussenpose van drie weken tot enkele maanden. 

Vragen?
App, bel of mail mij in geval je nog vragen hebt Via Whatsapp , bel me op 06 55 62 81 45 of per e-mail myrna@just-switch.nl

Myrna ~ Just Switch