Zakelijke coaching

[juni 23] Wat een bijzondere ontmoeting!

Onlangs ontmoette ik mijn opa. Een opa die ik niet kende en waarover naar mijn weten ook nooit gesproken werd. Mijn stiefopa was gewoon mijn opa. Maar een paar weekjes geleden mocht ik dus met mijn biologische opa kennis maken. Niet lijfelijk want hij is op 23 maart 1945 gestorven.

Toen mijn opa zijn zoon, mijn vader, bijna 5 jaar oud was is hij gestorven. Mijn opa was timmerman. Zo lees ik na de sessie bij Myrna in het Haags archief. Hij was 33 jaar toen hij overleed. Vijf jaar ouder dan mijn oudste dochter. Dus nog heel jong.

Het verhaal in de familie ging altijd dat hij fout was in de oorlog en werd gefusilleerd. Althans, dat zei mijn stiefvader. In onze familie zit overigens veel “stief”. Mijn ouders scheidden toen ik 6 was en ik woonde twee jaar bij mijn oma en opa van moeders kant. Na 2 jaar ging ik bij mijn moeder en bonusvader wonen. Mijn vader haalde me iedere twee weken op voor een weekend bij hem en zijn nieuwe gezin. Nu ik dit schrijf realiseer ik me ook weer dat ik door deze situatie mijn oma en opa van mijn vaders kant bijna niet zag. De verbinding werd zwak zou je kunnen zeggen. Nu vond ik “kleine oma”  niet zo aardig, dus ik had er geen last van. Zo nu en dan zag ik ze bij mijn vader thuis.

Mijn vader noemde zijn stiefvader pa. Dus eigenlijk dacht ik ook altijd dat hij zijn pa was. Opa Kop bestond niet, voor mij was Stiefopa Mertens mijn opa. Over Opa Kop, die ook Antoon heette, net als mijn vader, werd nooit gesproken. Ik vroeg er niet naar want hij bestond immers niet. Tot dus mijn bonusvader, die heel toevallig (?) ook Mertens heet, mij toen ik eens naar mijn voorouders  vroeg, vertelde dat die doodgeschoten was. Omdat hij “fout” geweest zou zijn. Tot voor kort kende ik de voornaam van mijn opa ‘Antoon’ niet.

De verbinding met mijn eigen vader was inmiddels ook zwak te noemen. Dus hem vroeg ik er nooit naar. Ik ervoer mijn vader als iemand die mijn aandacht claimde. Ik als dochter had de plicht regelmatig te bellen. “Leef je nog?”, zei hij als ik dan na 6 maanden belde. Erg uitnodigend was dat niet. Zo nu en dan ging ik langs maar opa ‘Antoon’ kwam niet ter sprake, hij bestond immers niet.

Tijdens een sessie met Myrna [ Voorouderheling] ontmoette ik opa. Ze vroeg mij over de vaderlijn. Omdat ik het altijd over de moederlijn heb.

Ik vertelde over mijn vader, dat hij zich niet gezien voelde en dat uitte in zijn gedrag naar mij. Ze vroeg me door wie hij niet gezien werd. En toen kwam opa in beeld, die geen bestaansrecht had. Die ook niet gezien werd.

Ik vertelde over wat mijn stiefvader aan mij verteld had. En dat mijn vader, die inmiddels ook overleden is, een jaar of 10 terug bij het graf of monument voor oorlogsslachtoffers in Duitsland is geweest. Hij vertelde dat hij was omgekomen door op een mijn te staan. Zo uit het leven gerukt.

Wat er vervolgens gebeurde, heel veilig begeleid door Myrna, was de ontmoeting met mijn opa. Over zijn sterven, over het sterven van mijn vader. Ik kon ze voelen. En ik hoorde voor het eerst mijn opa zijn voornaam ‘Antoon’. Ik kan nog veel meer uitweiden, maar het belangrijkste voor mij is dat er weer een verbintenis is. Die voelt als hersteld, geheeld.

Dankjewel Myrna, voor je begeleiding in dit proces. Dat zich voortzet in mijn kinderen. De achterkleinkinderen van opa Kop.

[ mei 2023} Lieve Myrna, Bedankt voor de sessies van ons samen. Je gaf mij het gevoel dat alles er mocht zijn. En dat ik er niet alleen voor stond. Hierdoor voelde ik mij veilig en kon ik mij open stellen. Je gaf mij de tijd, ruimte en warme ontvangst waar ik behoefte aan had.

[2 febr 23] Afgelopen jaar nam ik contact met je op met de volgende hulpvraag: meer ontspanning en rust ervaren in mijn leven. Weten dat ik geliefd ben, erbij hoor en mijn plek (h)erkennen. Die hulpvraag kwam uit de continue onrust en strijd met mezelf, wat zich uitte in mijn relatie, vriendschappen en familierelaties.

Er waren blokkades, misschien zelfs trauma’s, die mij regelmatig in de weg stonden. Gevoelens als “Waarom ben ik zo?” Of “Waarom reageer ik nou zo?” Waarom doe ik zo kinderachtig? Waarom overvalt dit me zo? Eenmaal bij jou voelde het direct goed en vertrouwd. Mezelf niet eens uitgebreid hoeven voorstellen met wat ik allemaal al wel niet bereikt zou hebben, maar er ‘gewoon’ zijn. Dat dat genoeg is, was mijn eerste win uit ons traject. Net als het besef dat ik helemaal niet kinderachtig ben of doe, maar dat mijn gevoelens er vooral mogen zijn én altijd ergens vandaan komen.

Hoe meer sessies [Transformatie coaching] er volgden, hoe beter ik mezelf leerde kennen. Wie ik ben en wat ik wil en dus ook wie en wat er bij mij past. Dit heeft ervoor gezorgd dat de rust in mijn relatie terug is, ik bewuster nieuwe vriendschappen aan ga of afsluit en me steeds meer genoeg voel in mijn familie. Zonder dat ik het doorhad, heeft dit traject er vervolgens ook voor gezorgd dat ik weet wat ik wil en waar ik me goed bij voel op het gebied van mijn werk. Ook daar wilde ik blijkbaar iemand zijn die ik niet was, waardoor het niet meer stroomde toen ik mezelf écht leerde kennen.

Lieve Myrna, duizendmaal bedankt. Deze investering in mezelf was niet altijd makkelijk, integendeel, maar vanaf de eerste sessie al het mooiste cadeau dat ik mezelf ooit heb gegeven.

[maart 2022] Bedankt voor de mooie sessie. Ik heb mij de hele dag fijn gevoeld. Ik was zo overwelmed en zo fijn gevoel. Echt heel dankbaar. En je doet het super goed. Trots op mezelf.
Er is iets in mij geopend wat heel lang gesloten is geweest.

[sept 2021] Lieve Myrna, Dankjewel voor alles. Ik wist natuurlijk dat het traject met jou niet makkelijk zou worden en dan is het natuurlijk de hoop dat je er dit kan uithalen uiteindelijk, maar dat het me zoveel zou brengen had ik nooit gedacht. Ik voel me meer mezelf dan ooit, terwijl ik me eigenlijk niet kan herinneren wanneer ik me dan eerder zo gevoeld heb. Ik ben ook zo dankbaar dat dit de basis is waarmee ik deze grote volgende stap in mijn leven, het krijgen van ons kindje, kan starten en dat we ons kindje zo’n gevoel van veiligheid en warmte kunnen gaan meegeven