Ze kwam met haar adem hoog ophouden, net boven haar middenrif.
Ze koos steeds voor die ander, steeds weer weg bij zichzelf.
Haar gedachten bedachten redenen, gaven haar een waterdicht verhaal.
Woorden om te verwarren en te verdwalen, de logica loopt voor haar uit.
Lopend in de pas van de veiligheid van repeterende hersencellen in optima forma.
Om haar vooral maar niet terug te laten keren naar het werkelijke verhaal.
Terug naar die plek waar het ooit zo onveilig is gebleken voor haar.
Hoe ze er kwam en door wie is als een schaduw in haar aanwezig, maar dat ze er kwam is evident.
Het aankomen op die plek betekende het einde van haar leven als wijze, krachtige en gevoelige vrouw.
De plek waar zij gestraft werd voor het leven van haar vrouwelijkheid, haar waarheid mocht niet langer gezegd en ook niet meer gevoeld.
De hitte in haar longen benam haar het weten en voelen op die plek in dat adembenemende moment.
Een overweldigende roep van het voelen verankerde zich tot in de diepste diepte voor ooit ergens op een levenspad.
Zij kwam in deze tijd met grote verwarring waarvoor dit alles in haar leven nu toch zo is bedoeld.
Haar adem hoog, haar hoofd op hol, het steeds weer struikelen houdt ze niet meer langer vol.
De her-innering en het weten klopt zich vanuit haar diepte in haar langzaam en voorzichtig een weg naar boven.
De her-innering aan haar oorspronkelijkheid is zo merkbaar en zo voelbaar niet verder dan een hartslag en een gedachten bij haar vandaan.
♡ Myrna-JustSwitch
