Van geboorte tot geboorte gaat er trauma mee in de moederlijn. Van bevalling tot bevalling.
Heb jij een traumatische bevalling gehad van een van jouw kinderen of een miskraam?
Heeft jouw moeder een traumatische bevalling gehad van jou, of miskramen? Of heb jij slechts een vermoeden dat dit zo zou kunnen zijn? Je weet het misschien niet eens of niet goed meer?
Dergelijke energetische imprints doen vaak onbewust mee in jouw en je familielijn en zorgen voor diepe traumasporen die zich op allerlei manieren uiten in jouw kwaliteit van leven. Generatie op generatie.
En zo zijn wij steeds verder verwijderd geraakt van onszelf en onze vrouwelijkheid.
Jouw lichaam heeft dan een diepe heling te maken. Doorbreek jij het trauma patroon?
Ik weet waar ik het over heb, ik weet over trauma en ik weet over de kracht van de heling daarvan. Ik lag als pasgeborene na de stort bevalling van mijn moeder 15 minuten alleen naast haar heup. Zij was in shock. Ik vocht. Dat hielt ik een half leven vol.
Veel later in mijn leven ging ik door de ervaring van mijn wedergeboorte. Een van de meest magische en impactvolle momenten van mijn leven. Daarna veranderde alles in mij en om mij heen. De relatie met mijzelf, de relatie met mijn omgeving.
Nu mag ik vrouwen ondersteunen om hun innerlijk gevecht te staken en hun zachte kracht te hervinden van uniciteit en hun authentieke zijn.
Voel jij dit ergens in je lichaam? In je bekken, je buik? Je hartstreek? Dan is het nu de juiste tijd om gehoor te geven aan dat signaal.
Ik ondersteun je op een zeer persoonlijke, veilige en geaarde wijze om door een proces van wedergeboorte heen te gaan.
Voel je welkom
♡ Myrna-JustSwitch
Ooit schreef ik over mijn eigen ervaring het volgende:
Het dient zich aan. Ik voelde het al de hele dag. Wat is het toch steeds, dat gevecht, de zwaarte, ik dacht dat ik het inmiddels wel zo’n beetje wist. Ik heb ‘het gevecht’ als in het systeem van verschillende kanten al aangediend gekregen, de overlevingsdrang van mijn opa en daarmee zijn trauma en daderschap. Mijn gedachten dwalen af. Waar mist iets?
En dan dient het moment zich aan. Het vechten is mij al zo vroeg meegegeven, zo vroeg in mijn leven, het overleven, het zelf doen en teruggeworpen zijn op mij zelf. Ik besef de oorsprong, zowel mijn ultieme kracht van autonomie als mijn ultieme uitdaging, de schaduwzijde het ‘vechten’ om te overleven. En de ervaring ontvouwt zich door mijn energie in mijn lichaam, de bewegingen zijn naar binnen gekeerd. Mijn energie gaat precies daar waar het mag gaan en het voert mij terug naar de periode rondom mijn geboorte. Mijn moeder is daar, ik zie haar. Zij toont mij hoe het was voor mij. Ik was comfortabel in haar buik, ik had het daar oké en goed.
De energie stroomt gestaag verder door mijn lichaam en vind vanzelf haar weg. Het is zo voelbaar in en om mij heen. Het beweegt langzaam en bedachtzaam en ik volg nauwgezet de energie en voel hoe koud het om mij heen is.
Die eeuwige intense beleving van kou. Altijd als ik uit het water kom is het zó koud en voel ik de zwaartekracht zó enorm op mij drukken, alsof het leven op een bepaalde manier zwaar op mij drukt. Het op aarde zijn zwaar is in een bepaalde zwaartekracht, dat ‘elders’ zijn, daar waar ik vandaan kom, daar waar mijn lichaam zich niets dan lichtheid en liefde herinnert, zo veel lichter dan op aarde. Zoiets.
Maar hier heb ik mijn werk te doen op de aarde. Dus ik ga, En dan ben ik terug in haar baarmoeder. Het is daar comfortabel en warm, ik hoef er niet perse uit, maar ik weet ook dat ik zal moeten gaan. Ik weet ook wat mij te doen staat en wat ik zal aantreffen. Bizar hoe je dit weten kunt. Ik voorzie het al vanuit haar baarmoeder, wat ik zal gaan ervaren, wat er daar is. Ik besef mij direct dat daar het bestaansrecht van mijn thema overleven in mijn leven is gestart, dat daar de oorsprong ligt.
Omdat ik het haar zo makkelijk mogelijk wil maken, zal ik mij schrap zetten om zo snel als mogelijk door haar trauma gebied heen te gaan, zo voel ik dat, zo ervaar ik dat. Alsof ik mijn moeder haar leed, de kwetsing, de pijn, de herbelevingen wil besparen. Het is gek. Ik ben bewust aanwezig en toch ben ik diep in de ervaring van herbeleven.
Alles in mij zet zich schrap en ik ‘knal’ uit haar, op een onverwachts moment en ik ga zo snel als ik maar kan. Ik zie er niet naar uit, maar ik heb het op mij genomen om haar zo min mogelijk te laten lijden.Ik red mij wel. Ik ga. Ik land en daar lig ik
Ik blijf stil, alsof ik weet dat zij in shock is, ook al probeerde ik haar zo min mogelijk te laten ervaren daar in dat gebied waar zij niet wil en kan voelen. Ze is er niet voor mij, ze is in zichzelf. Ze is ‘vertrokken’, Ze is niet bij mij, zij overleeft en ik overleef.
Ik wacht zonder mijn energie te verliezen en ‘vecht’ intern. Om in leven te blijven. Om te overleven. Ik blijf stil, huil niet en spaar zo mijn energie, wanneer word ik opgepakt…………
Wanneer? Dit gevoel snijdt diep in mijn ziel, ik heb fysiek pijn in mijn hart.
Ik lig daar naast haar, iets van haar vandaan. Aan de rand van het bed en ik keer naar binnen om nog minder energie te verliezen, het is mijn ‘innerlijk’ gevecht. Het is mijn overlevingsdrang en ook mijn ‘weten’ dat ik nu absoluut geen onnodige energie moet verliezen om zelf te kunnen overleven. En ik wacht. Ik wacht……
Ik verlang naar warmte, naar liefde en aanraking. En ik voel het helemaal, alsof het nu gebeurt. En ik voel diepe eenzaamheid, de kou, de zwaartekracht druk op mij, het niet gezien en gehoord worden. Het op mijzelf teruggeworpen zijn treft mij diep, maar als ik wil overleven heb ik geen andere keuze.
Het is koud. Het duurt lang. De inzichten druppelen binnen.
Ik begrijp het beter nu ik deze ervaring zo intens doorvoel mijn autonomie en ook het ‘vechten’. Zowel mijn kracht als mijn zwakte. Ik begrijp nu ook waarom mijn eigen zoon zich ter wereld stortte tijdens zijn geboorte. Het patroon, het mag helen.
Dank je wel mama dat je mij gedragen hebt. Ik vergeef je, er valt je niets te vergeven. Ik vergeef mijzelf, er valt ook mij niets te vergeven. Zo is het gegaan en nu hebben we het hersteld. Ik ben dankbaar voor deze ervaring die in alles zal doorwerken in het opgroeien van mijn innerlijk kind, in mijn volwassenheid.
Door de wedergeboorte is de transformatie van het vechten een feit en zal er geen vechten meer nodig zijn, maar alleen nog ‘zachte-kracht’. Door de transformatie zal er autonomie zijn, maar bovenal nog een dieper kunnen verbinden in ook mogen ontvangen en leunen op een ander. In mij voel ik een soort shift gaande in mijn lichaam en energie. Ik ben diep geraakt door deze diepe ervaring die zo doorleeft mocht worden. Waarin ik volledig ontvangen mocht worden in al mijn wetsbaarheid en in al mijn kracht……….
Een week na mijn ervaring vraag ik mijn vader over mijn geboorte. Mijn moeder had al wel eens wat verteld, maar altijd hetzelfde en niet over hoe ik mijn geboorte regressie zelf heb ervaren. Mijn vader had ik het nog nooit eerder gevraagd, maar nu wel. En mijn vader bevestigde mijn diepe ervaring en het trauma rondom mijn geboorte.
Mijn moeder zat op de WC en toen kwam mijn hoofd eruit. Zij heeft een buurvrouw geroepen. Ze had de rest van mijn bevalling op bed, ik kwam er met een sneltreinvaart uit. Ik kwam eruit en heb ongeveer 15 minuten naast haar heup gelegen. Het was 16 graden in de kamer. Er waren 3 buurvrouwen in de kamer aanwezig. Niemand deed iets richting mij, ze waren allemaal bezig met mijn moeder. Toen kwam mijn vader en de huisarts tegelijk binnen, ik lag daar toen al ongeveer een kwartier. Ik was ‘vuurrood’ en pas ná die 15 minuten ben ik opgepakt en aangereikt aan mijn moeder.
Mijn moeder was in shock, zij kon mij niet oppakken, de 3 buurvrouwen hadden het ook niet bedacht in al die 15 minuten niet. Mijn vader verwondert zich nu nog over de kleur rood die ik was. Hij probeerde het te beschrijven, te vergelijken met de kleuren rood die we kennen, hij kijkt de kamer rond, maar geen kleur rood matched met de kleur die ik had.
Ik weet direct als hij dat zegt dat het een unieke kleur rood was. Het was mijn eigen unieke ’vechters- rood’, zoals ik mijn leven lang al mijn eigen unieke kleur geef aan het leven op mijn ‘Myrna-pad’.
Dank je wel papa voor een puzzelstukje oplossen in mijn leven, dat jij mijn herbeleving van vechten een alleen zijn kon bevestigen. Omdat jij vertelde van de kou, van het stille vechten dat ik deed en de omstanders die niets deden, van het onvermogen van mijn moeder………. Maar bovenal over mijn unieke kleur rood.
♡ Myrna-JustSwitch
